Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

"Περδικοτραβήγματα" ...

Μπορεί να είναι η γυμνή κορφή ενός λόφου ή βουνού. Μπορεί να είναι η ράχη ή η λακκούβα, ή ένα ράφι ενός δυσανάβατου βράχου. Μπορεί να είναι το αλώνι ή η αυλή ή το περιβόλι ενός σπιτιού που δεν έχει κυνηγάρικα σκυλιά. Μπορεί να ‘ναι ένας χώρος κοντά στο μαντρί με τα γίδια, όπου δεν πλησιάζουν τα αγρίμια. Μπορεί να ‘ναι η πυκνότερη συστάδα και η θαμνωσιά του βουνού και η κρεμαστή πλαγιά του. Μπορεί να είναι ένα χαντάκι δίπλα στο δρόμο ή ένα ξεροντούβαρο, πάλι στον δρόμο, που η νύχτα τον νεκρώνει. Ακόμη μπορεί να διαλέξει για τον ύπνο της νύχτας ένα σταυροδρόμι ή μέσα στο δάσος, μιαν ανοιχτοσύνη ή τη ρίζα βράχων που της προφυλάγουν τον μισό τομέα του πιθανού χώρου που μπορεί να της επιτεθεί ο εχθρός, οπωσδήποτε όμως σπάνια κουρνιάζει τη νύχτα μέσα σε σφικτό θάμνο, που δεν της επιτρέπει το απευθείας από το κάθισμά της, ξετίναγμα για πέταγμα. Αυτό μπορεί να το κάνει στα μεγάλα ψύχη, όχι όμως τα καλοκαίρια, γιατί τα τέτοια σφικτά καταφύγια τα επισκέπτονται τη νύχτα τα κουνάβια, οι νυφίτσες και τα μεγάλα φίδια που είναι θανάσιμοι εχθροί της πέρδικας.

Σε τελευταία ανάλυση, της πέρδικας την ημερήσια ζωή μπορεί κάποιος να την μάθει, γιατί έχει κάποια τυπικότητα και στερεοτυπία -βοσκή, πότισμα, ανάπαυση- το νυκτερινό όμως στέκι της, δύσκολα είναι να καθορίσει ή να μαντέψει. Έχει η πέρδικα στην εκλογή της ανεξιχνίαστη φιλοσοφία. Και είναι φυσικό αυτό, γιατί τη νύχτα η πέρδικα είναι αφοπλισμένη από τα μέσα αμύνης και διαφυγής της. Μια αλεπού αν πέσει επάνω στο ζαρωμένο κοπάδι, του κάνει χαλάστρα. Το σκορπάει και οι σκόρπιες πέρδικες τη νύχτα μαζεύονται εύκολα από τον πανικό. Δεν απομακρύνονται πολύ από εκεί, εκτός αν η νύχτα έχει φεγγάρι. Το ότι της αλεπούς και άλλων αγριμιών τα μάτια φωσφορίζουν τη νύχτα και μουδιάζουν τα πουλιά από τη λάμψη τους, όπως από τους προβολείς των αυτοκινήτων τα αγρίμια και οι λαγοί, δεν το πιστεύω όπως άλλοι. Πιστεύω ότι τη νύχτα τα πουλιά δεν βλέπουν, ενώ τα αγρίμια και οι μπούφοι, έχουν την ικανότητα να βλέπουν και να μυρίζονται το θήραμα που κυνηγούν. Και τέτοιο κάλλιστο είναι η πέρδικα με νοστιμάδα κρέατος απαράμιλλη.

Ο μπούφος, είναι αλήθεια, ότι τη νύχτα δεν μπορεί να βρει την πέρδικα. Δεν ψάχνει. Λουφάζει και περιμένει το πέρασμα του θύματός του για να του χιμήξει και του μπήξει τα νύχια του. Το τσακάλι όμως και η αλεπού, γυροφέρνοντας ολονυκτίς, βρίσκουν τα περδικοστάσια αυτά της νύχτας, γιατί οι συγκεντρωμένες πέρδικες βγάζουν πολύ μυρωδιά ορνιθίλας και τις πλησιάζουν. Και κυνηγός ακόμα πρωί αν περάσει από τον τόπο, που κούρνιασαν τη νύχτα οι πέρδικες, το αντιλαμβάνεται. Είναι η φυσική τυποποίηση της ενέργειας των όντων και η ρουτινιάρικη ζωή τους είναι και ιδίωμά τους και μ‘ αυτό πορεύουν ευχαριστημένα από τη μοίρα τους, αρκεί να μην υπάρχουν εχθροί, πόλεμοι και αλληλοφαγώματα.

κείμενο Άγγελος Ποιμενίδης (www.gpeppas.gr)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου